Maatwerk: hoe bereiken we een vangnet met een menselijk gezicht
Als signalering, preventie en samenwerken niet voldoende zijn om individuele problemen te voorkomen hebben we een sociaal vangnet nodig in de vorm van zorg, ondersteuning of financiële tegemoetkomingen. We houden rekening met wat mensen kunnen en kennen. Ook handhaven doen we met de menselijke maat.
Helaas zien we de laatste tijd dat sommige regels niet goed werken: ze sluiten de mensen buiten die onze steun en bescherming  juist nodig hebben. Het terugbrengen van de menselijke maat in de regels is het juiste antwoord hierop. Ambtenaren en professionals moeten handelen en samenwerken met het doel om steun en bescherming te geven aan inwoners die niet goed voor zichzelf kunnen opkomen en die achterop (dreigen te) raken. Dit sluit aan bij de menselijke benadering en de behoefte aan samenhangende samenwerking van alle instanties die rondom een gezin een deel van de oplossing in huis hebben.

Hoe bereiken we dit?

·         Verordeningen, beleidsregels en richtlijnen worden zó verwoord dat de ambtenaren en professionals ruimte krijgen voor het leveren   van maatwerk.

·         Degenen die niet goed voor zichzelf kunnen opkomen krijgen cliëntondersteuning in het contact met ambtenaren en/of professionals.

·         We zetten in op een dementievriendelijke gemeente. Dienstverlening is afgestemd op de problematiek die de verschillende vormen   van dementie met zich meebrengen.

·         Maatwerk in opvoedondersteuning, niet alleen aan onze jongeren, maar ook aan hun ouders. De zorg voor kwetsbare jongeren die18   jaar worden loopt door.

·         Het gezin en de directe omgeving worden actief betrokken bij het zorgplan, zodat de zorg en ondersteuning aan inwoners die ziek zijn   of een beperking hebben aansluit bij de capaciteiten en behoeften.

·         We maken voldoende financiële of materiële steun voor kinderen en volwassenen beschikbaar via Stichting Leergeld (fiets, pc,   schoolkosten), sport- en spelvoorzieningen, buddyprojecten en minimaregelingen.

·         Vrijwilligers worden behouden door ze te belonen, bijvoorbeeld zoals we dat nu doen met mantelzorgers door middel van een   mantelzorgcompliment.

·         Werkzoekende inwoners met of zonder een beperking krijgen persoonlijke begeleiding naar betaald werk dat aansluit bij de   capaciteiten en behoeften van de werkzoekende. We zien vrijwilligerswerk als alternatief voor betaald werk als het niet anders kan, of   als het beter aansluit bij de situatie van de bijstandsgerechtigde.
  Als samenleving mogen wij een "tegenprestatie verwachten van de uitkeringsgerechtigde, waarbij maatwerk en ook een reëel oog   hebben voor de lichamelijke en geestelijke beperkingen en onmogelijkheden voor ons belangrijk zijn.

·         Volwassen statushouders krijgen persoonlijke begeleiding bij hun inburgeringsplicht en het eigen maken van de Nederlandse taal.

·         Als de nood aan de man is, investeren we in meer opvang van vluchtelingen uit oorlogsgebieden. We zetten in op het creëren van   draagvlak onder inwoners van Oirschot voor een ruimhartige opvang. Enerzijds is er de wettelijke verplichting voor alle gemeenten   om naar verhouding van het aantal inwoners een aantal statushouders (=vluchtelingen met een verblijfsvergunning" te huisvesten.   Daarnaast is tijdelijke opvang van vluchtelingen/asielzoekers noodzakelijk. Met de tijdelijke opvang van 150 asielzoekers op de   voormalige locatie van kliniek Rodersana heeft Oirschot in principe voldoende verantwoordelijkheid genomen.  

·         Per 1 januari 2022 geldt een nieuwe inburgeringswet, die de regierol van de inburgering/integratie bij de gemeente legt. Ons   uitgangspunt daarbij is dat dit met de beschikbaar gestelde gelden ingevuld wordt. Monitoring hiervan en eventuele   heroverwegingen zijn voor ons gekoppeld aan het grote belang van het slagen van deze integratie.